Bağlantılarda toksiklikten nasıl kurtulunur?

İlişkiler, hayatımızın en temel yapı taşlarından biridir. Sevgiyle başlayan bağlar vakitle itimat, anlayış ve huzur getirmesi gerekirken, bazen görünmeyen yaralara dönüşebilir. Birinci bakışta romantik, tutkulu ya da derin üzere görünen münasebetler aslında kişiyi içten içe tüketen bir yapıya bürünebilir. Bu noktada karşımıza çıkan kavram ise ‘toksik ilişki’dir.

Toksik bir bağlantıda kişi, duygusal olarak bir iniş bir çıkış yaşar. Bir gün sevildiğini hissederken sonraki gün büsbütün bedelsiz kılınabilir. Bu dengesizlik hali vakitle yorgunluğa, özgüven kaybına ve içsel yalnızlığa yol açar.

Özellikle evliliklerde bu durum yıllar süren bir döngü halini alabilir. Ne yazık ki, birçok insan içinde bulunduğu bağın sıhhatsiz olduğunu fark etmeden, her şeyin düzeleceğine dair umudunu kaybetmeden yaşamaya devam eder.

Peki neden bu türlü bağların içinde kalırız?

Bunun karşılığı ekseriyetle çocuklukta kapalıdır. Sevgi, ilgi ve itimat gereksinimleri tam manasıyla karşılanmamış bireyler, bilinçaltında tanıdık hislerin peşinden sarfiyat. Sevilmeme korkusunu, sevilme gayretiyle bastırmaya çalışır. Kişi, geçmişte yarım kalan hisleri bu sefer tamamlamak ister lakin birebir döngüde tekrar hapsolur.

Toksik bir münasebette en güç şey, durumu kabullenmektir. Zira birçok vakit kişi, bedelini karşısındaki insanın hisleri üzerinden tanımlar. Bu da bağımlı bir alakayı doğurur. Sevgiyle değil, endişeyle sürdürülen bu bağ, kişiyi ruhsal olarak zehirlemeye başlar.

Karşı taraf berbat davranışlar sergilese bile bu tavır, çoklukla kendi içsel savunma sisteminin bir sonucudur. “O bana ziyan vermeden ben ona ziyan vereyim” fikri, bağlantının zehirli tabiatını derinleştirir.

Ancak umut her vakit vardır. Şayet iki taraf da alaka dinamiklerini fark ederse, bu kısır döngü kırılabilir. Sağlıklı bir ilginin temeli inanç, hürmet ve açık irtibattır. Gerçek sevgi, kişiyi eksiltmez; tersine besler ve büyütür. Unutmamak gerekir ki, sevgi ismi altında zehirlenmek yazgı değildir. Fark etmek, yüzleşmek ve adım atmak; güzelleşmenin birinci anahtarıdır.